زخم پای دیابتی به شکل یک زخم باز در پای فرد دیابتی دیده می شود.

معمولا در سطح کف پا یا قسمت پایینی پا می باشد. زخم پای دیابتی حدودا بین ۱۵درصد از افراد دیابتی رخ میده. کسانی که دچار این زخمند، ۶ درصد تخمین زده شدند.

و بخاطر عفونت یا عارضه های دیگر مربوط به زخم در بیمارستان بستری می شوند.

یا اینکه در گروه پرخطرهستند. به خاطر بالا بودن سن و مدت زمان ابتلا به دیابت، پا قطع می شود.

دیابت مهمترین علت قطع غیرتروماتیک اندام های تحتانی در ایالات متحده میباشد.

بین ۱۴ الی ۲۴ درصد از بیماران دیابتی دچارشند. معمولا هم نیاز به قطع عضو پیدا می کنند.

زخم پا هم ۸۵ درصد از قطع عضوی ها جلوتره.

خبرهای خوب اینه که میشه جلوی این زخم ها رو گرفت. در صورتی که یک بیماری زمینه ای باعثش شده باشه.

نوروپاتی محیطی دیابتیک، و یا بیماری شریانی که تشخیص داده شده و درمان می شوند.

علت بروز این بیماری های زمینه ای چیست؟

نوروپاتی محیطی یا اسیب عصب یکی از این موارده. یا ایسمیک اندام های تحتاتی. یا کمبود جریان خون به خاطر بیماری های شریانی.

البته این ها همه از دلایل اولیه زخم پای دیابتی ها می باشند.

نوروپاتی محیطی دیابتی چه نقشی در بروز این زخم ها داره؟

در واقع یک عامل تسریع دهنده در ۹۰درصد زخم پای دیابتی هاست.

قند خون بالا یکی از این موارده. که باعث اسیب عصب ها میشه. از جمله اعصاب حسی، حرکتی و خودمختار.

نوروپاتی دیابتی سیستم ایمنی رو تخریب می کنه و توانایی بدن در مقابله با عفونت رو مختل می کنه.

این اعصاب حسی باعث میشن که درد پا، گرما و دیگر حس ها رو متوجه بشید. زمانی که پای یک دیابتی عصب حسیش کار نکنه دیگه نه گرما، نه سرما و نه درد رو در پا حس نمی کنه.

حتی زخم پا یا بریدگی، سوختگی ناشی از اب داغ، یا قرارگیری در برابر سرمای شدید هم تاثیری نداره. بیمار به خاطر بیحسی و این اختلال چیزی رو حس نمی کنه.

نوروپاتی محیطی باعث ضعف عضلانی و رفلکس ها میشه. خصوصا در مچ پا.

در نتیجه راه رفتن شخص رو عوض می کنه و باعث یکسری دفورمه شدگی ها بشه. حتی کفش هم دیگه اندازه شون نمیشه. در صورتی که درمان نشه به استخوان میزنه و باعث استئومیلیت (التهاب موضعی استخوان) میشه.

اختلال عملکرد خودکار هم باعث کاهش تعریق و در نتیجه ترک خوردگی پوست میشه. و بعد زخم، و بعد پوست که در برابر عفونت اسیب پذیرتر می شود.

انواع زخم پای دیابتی چیست؟

چند نوع زخم های پای دیابتی هست :

زخم های نوروپاتی ـ زمانیه که نوروپاتی محیطی دیابت رخ داده باشه.

اما ایسمیکی که به خاطر بیماری شریانی محیطی رخ داده باشه نیست.

زخم های ایسمیک ـ زمانیه که بیماری شریانی محیطی باه. بدون نوروپاتی محیطی دیابت.

زخم های نوروایسمیک ـ زمانیه که شخص هردوی بیماری های نوروپاتی محیطی و ایسمیک رو به خاطر بیماری شریانی محیطی داشته باشه.

علائمش چیه؟

• شکل زهکشی شده در جوراب فرد بیمار
• قرمزی و تورم در ناحیه مورد نظر
• در صورت پیشرفت زخم، بو می دهد.

چه درمان هایی دارد؟

این زخم ها به عنوان یک دریچه ای برای عفونت های سیستمیک می باشند. از جمله سلولیت، زخم پای عفونی، و استئومیلیت. خصوصا برای بیمار دیابتی خطرناکند. در نتیجه نیاز به آنتی بیوتیک می باشد. در واقع شروعش با این داروهاست. قند خون باید مرتبا کنترل بشه، به خاطر اینکه باعث افزایش حدت میکروارگانیسم های عفونی میشه.

درمان های مورد نظر :

• کنترل قند کلی بدن
• Debridement ـ از بین بردن تمام پوست های ضخیم شده، آلوده و مرده، و بقایای خارجی و باقیمانده از پانسمان.
• آنتی بیوتیک های سیستمیک برای عفونت های عمیف، تخلیه و سلولیت.
• Off-loading ـ حل مشکل فشار ناشی از تجهیزات بسته شده به پا. مثل استفاده از ویلچر یا عصا، اینجوری فشار از منطقه زخم برداشته میشه.
• ایجاد یک محیط خوب برای زخم.
• در صورت عدم بهبودی زخم، فاکتورهای رشد و یا سلول درمانی انجام می شود.